Blog

De politiek maakt zich doorlopend zorgen over de zelfredzaamheid van de burgers, een van de slogans is het via de radio bekende: “Let op: geld lenen kost geld”. Als die zorg gerechtvaardigd is geldt die dan alleen de burgers? Of ook ons bestuur?

Net als veel burgers leent ook de overheid geld en niet zo’n beetje, nu is dat ongeveer € 400 miljard euro of wel ruim € 25.000 per burger. Net als bij een burger kost dat lenen geld, namelijk rente, nu ongeveer € 10 miljard per jaar.

Op het Ministerie van Financiën is men druk om deze rentelast beheersbaar te houden en dat doen onze ambtenaren via derivaten (beleggingsinstrumenten). We kennen nog de optiehandel met alle risico’s, nu, dit is net zoiets. Erg riskant dus.

In de haast om de burger voor misstappen te behoeden lette men even niet op en het blijkt nu dat de staat wat blunderde met het afsluiten van contracten in de derivatenhandel. De strop is nu actueel € 100 miljoen en zal met een veelvoud daarvan oplopen, mogelijk zelfs richting miljarden. Onkunde of speculatie? Hoe verhoudt zich dit tot het streefbedrag van de besparingen via het Kunduz-akkoord?

Ik houd het op onkunde, speculeren mag natuurlijk helemaal niet!! En de politici? Ook even niet opgelet? Net als de klanten van de voormalige DSB?

;

;

;

;

;

;

Voor een client zond ik op 10 juli 2012 een formulier aan de belastingdienst (douane). Conform de instructie zond ik dat aan hun kantoor te Heerlen. Nu, na bijna 2 maanden, is er nog geen actie en ook geen reactie en dus is bellen om even te vragen hoe zaken er voor staan een goede gedachte. Bellen met de belastingdienst kan alleen via het landelijke nummer 0800-0543. Via een keuzemenu (voice), waarin de door mij gezochte douane niet voorkomt, belande ik na een minuutje of acht en na het spreken van een viertal medewerkers bij een allervriendelijkste mevrouw van de douane hier in Alkmaar.

Deze mevrouw meldde mij dat het formulier via Heerlen en Alkmaar was doorgezonden aan de belastingdienst te Amsterdam voor de behandeling en zo mogelijk afhandeling. Maar zegt ze, vragen hoe het er voor staat zal lastig worden, de douane in Amsterdam wil niet gebeld worden. Ze vinden dat vervelend en daarom maken ze hun telefoonnummer niet bekend, niet bij het publiek, maar ook niet bij de collegae van de belastingdienst.

Dus ik wil iets, lever het daarbij behorende aanvraagformulier in en vervolgens wil de behandelaar niet gebeld worden, mij dus niet melden waarom het al bijna 2 maanden duurt en wanneer ik iets van hem/haar mag verwachten.

Vervelend is dat de nering met de overheid dwingend is, als dat niet zo was zou ik eens bij een concurrent informeren. Is dit nu publieke arrogantie of dommigheid, Ik houd het maar op het laatste, dat klinkt wat vriendelijker.

Gerdi Verbeet, onze voorzitter van de 2e Kamer, maakt zich zorgen over de samenstelling van die 2e Kamer. Uitgangspunt is dat het parlement een afspiegeling moet zijn van de samenleving en mevrouw Verbeet heeft zo haar twijfels of dit uitgangspunt wel gehaald wordt.  Volgens mevrouw Verbeet is er inmiddels sprake van een monocultuur met elitaire academisch opgeleide kamerleden, die allemaal dezelfde kranten lezen, dezelfde feestjes bezoeken en dezelfde boeken lezen.

Gemiddeld is 12% van onze bevolking academisch opgeleid, bij kamerleden is dat 80%. Bij een toetsing van de belangrijkste kandidaten voor de volgende verkiezingen blijkt dat de meeste kamerleden geen werkkring hebben gehad buiten de politiek en als dat wel zo was dan voor korte tijd en dan vaak banen in de (risicoloze) publieke sector bij een Ministerie, als wetenschapper of als onderzoeker. De relatie met arbeid, en dus met de echte werkvloer, is er eigenlijk niet.

We worden dus bestuurd door elitaire theoretici, mogelijk met voldoende intellect, maar geheel zonder enige relatie of voeling met de samenleving. Pim Fortuin zag deze groep terecht als regentenklasse, waarbinnen alle bestuurlijke functies onder elkaar worden verdeeld. Vanuit een theoretische blik op de wereld worden regels gemaakt met de gedachte dat de burger onvoldoende bekwaam is en een steeds verdergaande regie nodig heeft om te kunnen functioneren.Onlangs schreef journalist Ben Kuiken een boekje over de onstuitbare regelzucht onder de titel “Fuck de Regels“. De toename van regels is omgekeerd evenredig aan de afname van de eigen verantwoordelijkheid van de burger, die regels als een korset krijgt aangemeten zonder enige speelruimte. Een gebrek aan eigen verantwoordelijkheid leidt er toe dat regels stipt worden uitgevoerd, ook als de uitvoering nadelig is. Ingevoerde regels die niet blijken te werken worden niet afgeschaft, maar aangevuld met nieuwe regels ter correctie. Theoretici zijn niet vertrouwd met risico’s en dat zie je terug in regels, die steeds meer beogen elk risico uit te sluiten. Angst voor risico’s bepaalt in hoge mate steeds meer onze samenleving. Een mooi voorbeeld van deze angst is het systeem van houdbaarheidsdata op voedsel. De ouderen onder ons ruiken of de melk zuur is, de jongeren gooien het weg als de houdbaarheidsdatum is verstreken, ook al is het product nog normaal te consumeren. Deze regelgeving zorgt er voor dat we via voedselverspilling een belangrijke bijdrage leveren aan het mondiale voedselverlies van 30% van de totale productie. Hoezo honger in de wereld?

De onbekendheid van politici met de harde werkelijkheid is ook een van de oorzaken van het vastlopen van Europa. Zonder goed op te letten zijn verbonden gesloten met landen, die geheel niet in het beoogde collectief pasten op financiële en/of culturele gronden. De bereidheid om bestuur af te staan aan Brussel bleek niet groot, waardoor een verenigd Europa onbereikbaar werd. Zelfs over de plek van vestiging (Brussel/Straatsburg) konden de politici geen overeenstemming met elkaar bereiken. Aan de structurele overbesteding door de diverse regeringen kon ondanks de spelregels geen halt worden toegeroepen en het werd steeds lastiger oplopende tekorten te financieren. Het vorenstaande is de tijdbom die nu leidt tot de crisis en niet, wat de politiek graag zegt, het falen van de banken. Het is gewoon politieke onbenulligheid, pedanterie en onwil. We mogen niet verwachten dat de politiek over voldoende kwaliteit beschikt om Europa op korte termijn op orde te brengen en die situatie, gekoppeld aan de ontwikkeling in landen als China, zorgt er voor dat we ernstig moeten vrezen voor de welvaart in Europa op langere termijn.

De vraag is of een mindere welvaart erg of onterecht is. Onze welvaart is door de eeuwen heen in hoge mate ten koste gegaan van landen, die we nu aanduiden als de derde wereld. Protectionisme en grootschalige subsidie van de Europese landbouw zorgen er voor dat we een bepaalde vorm van kolonialisatie in stand houden, waardoor de derde wereld steeds achterblijft en dat gecompenseerd krijgt met ontwikkelingshulp. Verbazend is dat sociaal bewogen partijen, zoals bijvoorbeeld de PvdA, sterke voorstanders zijn van ontwikkelingshulp en daarmee de achterstelling van derde wereld actief steunen. Als we het goed menen met de derde wereld dan laten wij hen toe op onze markten zonder enige belemmering en stoppen we met de marktvervalsende subsidies. Ongeveer 30% (43,7 mljrd) van het Europees budget (147,2 mljrd) wordt aangewend ter ondersteuning van en subsidie aan de eigen landbouw. Een stapje terug in onze welvaart is dus niet zo onredelijk.

Ook ons parlementaire model lijkt achterhaald, maar niet is zeker of de regenten willen vernieuwen als dat ten koste gaat van hun eigen werkgelegenheid. De rol van de Provinciale Staten begrijpt bijna niemand. De 1e Kamer is in 1815 ingesteld om de adel aangevuld met andere notabelen toezicht te laten houden op de besluiten in de rechtstreeks gekozen volkse 2e Kamer. In de huidige situatie kan de 1e Kamer worden opgeheven, toezicht op de 2e Kamer past niet meer in deze tijd.

Met de verkiezingen voor de deur op 12 september 2012 borrelen de hiervoor genoemde zaken bij mij op en maken het meedoen aan onze mooie democratie lastig. Ik, en velen met mij, weten niet op welke partij gestemd moet worden. Ook komt de vraag op of stemmen, en daarmee het systeem van de regentenklasse steunen, nog wel een gewenste zaak is. Politieke standpunten gaan ten onder aan oeverloze compromissen, zeker nu de vorming van een kabinet bijna onmogelijk lijkt door de grote verdeeldheid. Probleem is dat andere bestuursvormen dan een democratie niet aantrekkelijk zijn. Doormodderen dan maar en hopen dat kritische mensen als Gerdi Verbeet soms wat kunnen bijsturen?

Liberale beginselen staan iedereen toe te denken of geloven wat hij/zij wil. Alle ruimte voor vrijheid van godsdienst dus. Ik heb niets met godsdiensten, maar laat anderen alle ruimte om te geloven en te aanbidden wat ze willen. En zo werkt het in Nederland: een land waarin staat en kerk gescheiden zijn, of toch niet?

In de praktijk werkt het niet zo, dat blijkt nu wel uit het verwerpen door de 1e Kamer van een door de 2e Kamer goedgekeurd en door de minister aangepast wetsontwerp over de rituele slacht van dieren. Als het in stand houden van oude barbaarse gebruiken van private groeperingen, zoals godsdienstige organisaties, wordt gesteld boven wettelijke en door de volksvertegenwoordiging goedgekeurde wetten, dan is er iets mis met onze scheiding kerk/staat.

Een verouderd en uit de 19e eeuw stammend college van elitaire eminenties, de 1e Kamer dus, dat destijds werd aangesteld om door de volkse 2e Kamer voorgestelde wetgeving te toetsen, meende de aanpassingen rond de rituele slecht te moeten tegenhouden. Dat is te begrijpen van partijen zoals CDA, CU en SGP, maar niet van partijen als VVD, PvdA, D66 en Groen Links. Deze liberale en linkse partijen zijn ineens bang dat godsdienstvrijheid schade oploopt door gelovigen te dwingen zich te houden aan wetten en normen? Hoe zou dat gaan als er een godsdienst opduikt die mensen offert? Waar is de grens bij de toetsing van oude en barbaarse gebruiken?

Onze senatoren hebben in hun onkreukbare wijsheid besloten kerkelijke riten belangrijker te vinden dan onze menswaardige normen. Zeg ik onkreukbaar? Neem nu europarlementariër Dennis de Jong (SP) en 2e Kamerlid Lea Bouwmeester (PvdA), die bepleiten meer inzicht in politieke lobby’s. Onlangs publiceerde de Algemene Rekenkamer een rapport waaruit blijkt dat lobbyisten in Nederland vaak beter geïnformeerd zijn dan Kamerleden. Het rapport schetst hoe een vertegenwoordiger van de tabaksindustrie toegang had tot voormalig staatssecretaris De Jager. Die vertegenwoordiger bleek CDA-prominent Elco Brinkman te zijn. Niet vreemd, want deze senator heeft ongeveer 32 functies en dus veel belangen te lobbyen. Hoezo onkreukbaar? Het beste is die stoffige en overbodige 1e Kamer op te heffen en de 75 senatoren zonder wachtgeld weg te doen.

Bijkomende voorwaarde is dan wel dat de 2e Kamer nu eens staat en kerk echt gaat scheiden. De vrijheid aan godsdiensten mag niet de onvrijheid worden van ongelovigen. Waarom moeten onder druk van religieuze stromingen de ongelovigen, die in dit land een meerderheid vormen, vrij zijn op religieuze feestdagen, rusten op zondag, luisteren naar kerkklokken, godsdienstige leuzen op munten accepteren, etc etc. Hoe seculier is het hier eigenlijk?

Al heel lang lopen de kosten van zorg alleen maar op en het lijkt onmogelijk dat te stoppen. Als oorzaak kun je noemen de vergrijzing in Nederland, maar het lijkt toch wel zinvol om eens te kijken aan wie en wat we die kosten uitgeven en of dat niet anders kan. De politiek is zoals gebruikelijk niet bereid genuanceerd en besparend naar die kosten te kijken en komt met voorstellen voor een eigen bijdrage en ze adviseren ouderen maar te gaan sparen voor hun zorg. De enige partijen die nog lijken het tij enigszins te willen keren zijn de SP en PVV. Het stelt mij teleur dat mijn favoriete Telegraafcolumnist Rob Hoogland ook niet verder komt dan af te geven op deze partijen en daarmee zich kennelijk schaart achter de prijsopdrijving in de zorg.

Kunnen we dan iets doen aan die steeds maar oplopende kosten?
Om te beginnen kunnen we eens de zaak objectief doorlichten. Als het klopt dat van de loonkosten in de zorg 60% op gaat aan management en maar 40% aan uitvoering dan wordt het tijd om in navolging van het Slotervaartziekenhuis eens flink te saneren in management. Zonder zicht op alle inefficiënte bestedingen noem ik maar vast wat opvallende zaken:
– Terugbrengen van salarissen bestuurders in de zorg onder de bekende Balkenendenorm;
–  Interimfuncties door gepensioneerde bestuurders in redelijkheid belonen en niet met bruto € 24.000 per maand, zoals bij het Medisch Centrum Alkmaar (MCA) in Alkmaar;
– Salarissen van medici en vergelijkbare specialisten terugbrengen onder de Balkenendenorm. Het is mooi om mensen met een missie/passie op publieke kosten op te leiden, maar dat ze dan vervolgens zeer welgesteld raken is onnodig en slecht te combineren met het functioneren in (sociale) zorg.
– Op basis van een ferm besluit kondigende het MCA na veel geharrewar met de lokale politiek aan de verhuizing aan van Alkmaar naar Heerhugowaard. Het geharrewar hield aan net zo lang tot politiek Alkmaar haar gezicht kon redden via een compromis om het ziekenhuis nu op twee locaties onder te brengen;
– Medicijnen worden verstrekt in grote verpakkingen, waardoor in de praktijk rond 2/3 van de verstrekte medicijnen worden weggegooid en dus niet worden gebruikt, dat gebeurt in hoge mate bij ouderen;
– Nu apothekers als heel lang niet meer vijzelen en pillen draaien is het zinvol hun toegevoegde waarde te meten in de zorgketen, opheffen van deze tussenschakel is een zeer forse bezuiniging.
– etc, etc, etc.

Via het goed managen van kosten krijgen we een betere zorg die veel goedkoper is. Dat daarbij gevestigde structuren en onzakelijke belangen sneuvelen lijkt alleen maar een voordeel.

Oma Truus, mijn schoonmoeder, woonde 10 jaar bij ons op het erf toen ze in februari 2012 overleed. Wij verkeren in de zeer gelukkige omstandigheid dat we haar de woonfaciliteiten konden bieden en iedereen vond oma zo dicht bij een goed plan. Samen met de thuiszorg deed Gabrielle aan “warme” zorg voor haar moeder. Bij dit besluit moest ik steeds terugdenken aan mijn discussie die ik ooit voerde tijdens een reis door China. Die Chinezen wilde niet van mij aannemen dat ons publiek gefinancierde sociale vangnet echt sociaal was, immers zorg je toch zelf voor je familie als oer- en kerntaak?

Na het overlijden van oma bleek dat Gabrielle met haar warme inzet voor haar moeder door de SVB werd aangemerkt als een te complimenteren mantelzorger en ontvangt daarvoor een overheidsbeloning van € 200!!!

Hoe kan ik een Chinees ooit uitleggen dat wij in een cultuur leven, waarin je door de staat materieel wordt beloond voor het verzorgen van je familie, in dit geval je moeder. Zij vinden dat vast heel raar en ik ook!

Gisteravond volgde ik een item over de woningmarkt in Nieuwsuur. Als deskundige was daar professor dr. Peter Boelhouwer, hoogleraar housing systems aan de TU Delft. Ik ken hem niet, nooit eerder gezien. Ik wist niet eens dat er hoogleraren waren in housing systems.

Net als ik eerder ging hij in op de plannen met hypotheken uit het recente “Kunduz overleg”, maar vanuit een andere gezichtshoek. Zie toch hoe leerzaam oplettend TV kijken kan zijn! Ingegeven door de (bank)crises dringt de overheid aan banken steeds zwaardere voorwaarden op bij het verstrekken van hypothecaire leningen, immers moet voorkomen worden dat banken door te grote risico’s weer in de problemen raken en bankbestuurders zijn niet competent genoeg om dat zelf te regelen. Boelhouwer wijst ons op het stagnerende effect van de strengere voorwaarden en meldt terecht dat de toch al labiele woningmarkt aanzienlijk zal teruglopen omdat aan mensen, en dan met name aan starters, onvoldoende wordt geleend om een huis te kunnen kopen. Boelhouwer verwacht dat bij het nog verder bemoeilijken van de huizenmarkt de prijzen nog zeker tot 20% kunnen dalen. Gevolg van een terughoudende financiering is dus uiteindelijk een onverkoopbaar huis en waardedaling van al gefinancierde huizen, waardoor banken verregaande dekkingsproblemen mogen verwachten bij lopende hypotheken. Een mega crisis?

Als je niet gehinderd door partijpolitieke indoctrinatie hierover nadenkt dan is dit een serieus te nemen conclusie. De indruk is dus volop aanwezig dat in Den Haag onder druk wordt voldaan aan een begrotingsnorm van min 3% zonder te bezuinigen. In plaats van bezuinigen wordt de koopkracht verminderd en een bankrisico opgebouwd, beide zaken zullen onze economie verder verslechteren in plaats van verbeteren. Waarom zijn dan toch zoveel mensen blij met het akkoord van Kunduz?