Blog

Gezellig………

Wat is er leuker om in het gezellige Nederland comfortabel te wonen in je eigen huisje? Dat doen
heel erg veel Nederlanders, want wij hebben hier behoorlijk wat koopwoningen. Is daar iets mis mee? Nee, natuurlijk niet! In 2013 woont 59% van de Nederlanders in een koopwoning.

Geld lenen

Niet iedereen, maar toch wel de meeste mensen hebben dan wat geld nodig van de bank en ga je winkelen voor een gunstige hypotheek. Tot een aantal jaren geleden ging dat redelijk makkelijk, wel moest je natuurlijk even opletten hoeveel je maandelijks kunt missen voor een huis. Kopers van huizen zijn niet achterlijk, dus liet je dat gedegen uitrekenen.

Bankencrisis

Zo rond het jaar 2008 kwamen banken in moeilijkheden. De aanleiding was de ingestorte huizenmarkt in de USA en dat kreeg ook gevolgen voor Europese banken omdat zij ook deden aan hypotheken in de USA. Het probleem is vergroot en voorts onduidelijk geworden door het handelen van banken onderling doordat ze met elkaar leningen bundelden, opknipten en weer elders doorleenden. Deze situatie in samenhang met belangen van aandeelhouders, bovenmatige salariëringen in de bankentop en ongetwijfeld wat meer foute zaken heeft geleid tot een situatie dat banken een beroep moesten doen op hulp van de overheid. Er werd, volgens mij ten onrechte, een bank aangekocht door de overheid (ABN) en andere banken kregen in verschillende mate steun. Uiteraard is het terecht als om steun wordt gevraagd aan de overheid de overheid inspraak en zekerheden wil en vervolgens maatregelen wenst om herhaling te voorkomen. Dat kan betekenen het saneren van of voorzieningen treffen voor dubieuze debiteuren, uitkeringen van dividend opschorten tot steun is ingelost, het saneren van overbetaalde bestuurders en functionarissen, etc.

Binnenlandse hypotheken

De bankcrisis is niet veroorzaakt door de binnenlandse hypotheekdebiteuren. Was daar dan niets mee aan de hand? Jazeker wel! Ook in Nederland zakte de huizenmarkt in, waardoor hypotheken “onder water” kwamen te staan. Volgens CBS zijn er in Nederland 7.6 miljoen koopwoningen, waarvan er 1,0 miljoen onder water staan. Hoeveel van deze “onderwater hypotheken” vervolgens weer leiden tot restschuldsituaties is kennelijk niet goed bekend. Uiteraard is dit allemaal erg vervelend voor mensen die op enigerlei wijze gedwongen zijn hun huis te verkopen en dan met een “restschuld” blijven zitten. Mijns inziens terecht oordeelde de rechtbank Amsterdam dat de banken niet verantwoordelijk zijn voor de restschuld, dus blijft de (ex)huizenbezitter gedupeerd achter. Maar huizen kopen en geld lenen is moet toch echt de verantwoordelijkheid zijn van de koper. Het is mij dus niet bekend hoeveel procent van alle huizenbezitters in een situatie van een restschuld terecht komen, maar ik neem aan toch maar een klein deel. De exCEO van de ING, Jan Hommen, verklaarde kort voor zijn vertrek dat hij geen reden zag voor paniek bij zijn hypotheekdebiteuren, immers betaalde 99% van zijn klanten keurig op tijd de rente en bij herstel van de huizenmarkt, en die is er inmiddels, lost het probleem zich van zelf op. Ondanks dit alles meende de politiek te moeten ingrijpen met regelgeving bij hypotheekverstrekking door banken met als toezichthouder waakhond de AFM.

De nieuwe praktijk

Als je wilt verhuizen is dat niet meer zo eenvoudig. Er zijn mensen die gewoon een ander plekje willen, er zijn er ook die nog lang vastzitten aan een hoge rente en om die reden willen verhuizen. Niet zo gek als je nog 15 jaar moet tegen krap 5% in een situatie dat de huidige rente zo rond 2% zal zijn. Het is tenslotte fijn om goedkoper te gaan wonen en ook is het goed voor je algehele bestedingsruimte en daarmee goed voor de debiteurenpositie bij banken. Maar dan de teleurstelling als blijkt dat na verkoop oude woning en aflossing daarop rustende hypotheek ineens veel minder geleend kan worden bij de bank. Even een tweetal voorbeelden:

• Twee jongelui hebben allebei een drietal jaren een eigen woning, de een met een hypotheek van € 170.000 en de ander met een hypotheek van € 240.000, samen dus nu € 410.000 met een maandlast die beiden los van elkaar in hun eigen huishouding steeds keurig betaalden. De maandlast is dan de rente van 5,05% plus de deelaflossing via annuïteit. Men besluit samen te gaan wonen en dan liefst in een nieuw gezamenlijk huis en dus werd een afspraak gemaakt bij de hypotheekadviseur. Op basis van de nieuwe regelgeving kunnen ze samen bij gelijkblijvend inkomen nu niet meer lenen dan € 350.000 en dan tegen de actuele marktrente 10 jaar vast 1,8%. Dus ondanks het feit dat ze samen 3,25% (is € 13.325 bruto per jaar) minder gaan betalen moeten ze toch € 60.000 minder gaan lenen. Natuurlijk, de rente kan op gaan lopen in de komende jaren, maar voorlopig de eerste 10 jaar niet. Ook kan gekozen worden voor 20 jaar vast, dan zal het rond 2,5% zijn, en wordt het risico van wisselende rentetarieven vrijwel uitgesloten.
• Twee wat oudere echtelieden wonen nu in een huis met een marktwaarde van  € 1.4000.000, hebben € 850.000 aan resterende hypotheekschuld met een rente nog voor 12 jaar van 4,95%. Hoewel de hypotheek aflossingsvrij is loste men fors af op de oorspronkelijke hoofdsom, daar was kennelijk in het huishoudbudget alle ruimte voor. Ingegeven door de hoge rentelast besloot men eens wat rond te kijken en jawel, een nieuwe uitdaging is voorhanden. Men wil nu een pand aankopen voor € 1.100.000 en daar voor € 300.000 aan verbouwen. In de omstandigheid dat het inkomen nu hoger is dan destijds en in een situatie dat er vrijwillig is afgelost stapte men monter naar de hypotheekadviseur. Viel tegen, want de bestaande restschuld ad € 850.000 kan niet meer worden geleend, het wordt maximaal € 780.000 tegen 10 jaar vast 1.8%. Er is nu prachtige software voor hypotheekadviseurs om de door de AFM bewaakte berekeningen te maken.

Steeds meer bemoeit de overheid zich met de persoonlijke keuzes van burgers en ondermijnt daarmee in toenemende mate de eigen verantwoordelijkheid. Door regelgeving wordt die verantwoordelijkheid dan overgenomen door de overheid, lees politiek. Los van het feit dat dit frustrerend is voor de gemiddelde burger is het nadrukkelijk de vraag of die verantwoordelijkheid bij de politiek in goede handen is. Juist de politiek kan slecht op de winkel passen en erg slecht met geld omgaan, zie de in de afgelopen decennia jaarlijks opgelopen staatschuld. De gemiddelde huizenbezitter heeft toch meer dekking voor zijn schuld dan de overheid voor de staatschuld.

De behoefte van de politiek om mensen te dwingen hun hypotheek af te lossen, ook in het geval er meer dan voldoende dekking is, kan natuurlijk ook een andere reden hebben. Door schulden laag te houden en mensen te verplichten om af te lossen ontstaat er meer vermogen op latere leeftijd. Immers als je je geld via aflossingen in stenen moet stoppen kun je er niet van op vakantie of een dure auto rijden. Vermogen op latere leeftijd zorgt voor betalingscapaciteit voor de steeds duurder wordende zorg. Een aantrekkelijke politieke oplossing voor de (mede)financiering van de zorgkosten.

Op 24 juni 2016 kozen de burgers van de UK via een referendum met een meerderheid van 54% voor het verlaten van de EU.

Ik ben er niet uit of ik voor of tegen een referendum ben. Ik zie wel iets in een volksraadpleging enerzijds, maar we kiezen op min of meer democratische wijze bestuurders anderzijds. De bestuurders zouden het vertrouwen moeten hebben van de burgers, maar dat is te vaak niet het geval. Dus een referendum?

Ik kan wel meegaan in dat UK referendum, maar de marge van 4% lijkt mij te mager om te beslissen over toch wel belangrijke zaken zoals in of uit de EU. Bij dit onderwerp speelt de Angelsaksiche emotie een grote rol en als men morgen dat referendum zou herhalen kan het zo maar zijn dat nog maar 46% voor de Brexit is.

Ik zou aanbevelen dat een referendum een behoorlijke minimale kiesdrempel moet halen en dat een besluit alleen kan worden genomen met een 2/3 meerderheid.

We maken ons terecht druk over de enorme stroom aan mensen die via wrakke bootjes met gevaar voor hun leven over de Middellandse Zee naar Europa komen. Maar zoals gebruikelijk concentreren we ons weer op de symptoombestrijding van het probleem en niet op de kern. De politiek kan de stroom niet kanaliseren en binnen de EU doen niet alle landen mee. Duitsland kent een ware intocht van vreemdelingen en beklaagt zich politiek, echter mogelijk zijn ze er in het geniep blij mee want hun economie heeft behoefte aan arbeidskrachten. Wij burgers worden dagelijks geconfronteerd met afschuwelijke beelden van verdrinkende en opgejaagde mensen met als triest hoogtepunt het aanspoelen van een kinderlijkje. Het is dan ook onbegrijpelijk dat er niets wordt gedaan dan alleen de gevolgschade beperken en TV-forums beleggen waar niet betrokken goedwillende ondeskundigen hun mening mogen geven.

Het is onbegrijpelijk dat we het varen in gevaarlijke boten laten voortduren en allerlei foute bootexploitanten rijk laten worden ten koste van hun passagiers. Optie is de Noord Afrikaanse landen om medewerking te verzoeken en hen de overtochten danwel te reguleren, zodat de foute exploitanten buiten spel gezet worden, danwel het uitvaren te verbieden. Andere optie is dat de EU-landen het overvaren gaan organiseren met goede zeewaardige schepen als onderdeel van de vluchtelingenhulp. Voordeel is dan ook dat de plek van binnenkomst in de EU goed georganiseerd kan worden in plaats van de chaotische toestanden van nu op de stranden van Turkije, Griekenland en Italië.

De stroom bestaat voor een deel uit mensen die hun land uit lijfsbehoud moeten ontvluchten, zoals nu met name Syrië, en voor een deel uit landverhuizers op zoek naar een betere toekomst. De eerste groep, de politieke vluchtelingen, doen terecht een beroep op ons om hulp. En die hulp moeten wij ruimhartig bieden. De vraag is alleen hoe. Op dit moment bieden we alleen hulp aan de politieke vluchtelingen die voldoende geld hebben voor een gevaarlijke overtocht naar onze stranden. Verreweg de meeste vluchtelingen kunnen die overtocht niet betalen en moeten dus zien te overleven tussen de gevaren. Voor die groep die de overtocht niet kan betalen doet de EU helemaal niets. In toenemende mate komt de vraag op of de opvang van vluchtelingen niet beter kan in de regio, zoadat alle vluchtelingen hulp krijgen en niet alleen degenen met geld. Uiteraard zal de EU in belangrijke mate de opvang ter plekke moeten financieren. Hopelijk kunnen de vluchtelingen op enig moment terug naar huis en haard als de gevaren daar bezworen zijn.

Uit veel Afrikaanse landen komen landverhuizers op zoek naar een beter perspectief. Ik denk dat het zoeken naar een betere toekomst legitiem en begrijpelijk is. In bepaalde mate deden wij dat ook een jaar of vijftig geleden richting Canada, Nieuw Zeeland en Australië. Ondanks het legitieme karakter van hun reis naar de EU zorgt dat hier voor problemen. De meeste mensen op de aardbol hebben het slechter dan wij en het is niet realistisch dat die allemaal naar de EU kunnen komen en een selectie van wie wel en wie niet is onfris. Het moet dus anders, tenminste als we het echt goed voor hebben met de mensen in de wereld die het slechter hebben dan wij. In plaats van politieke drukte over Zwarte Piet of de schuld over slavernij zouden we in Brussel kunnen besluiten om een open markt te creëren, waartoe iedereen toegang heeft in combinatie met het afschaffen van die belachelijke subsidies aan EU-boeren, waaronder de wijnmakers in Frankrijk en de stierenvechters in Spanje. Door een vrije markt te bieden kunnen arme landen wat gaan verdienen en is de behoefte om daaruit te vertrekken minder groot. Ook hoeven we hen in hun ellende niet langer af te schepen met de fooi die ontwikkelingshulp heet en die in feite niet meer is dan een afkoopsom aan hen die niet mee mogen doen.

In mijn artikel van 25 augustus 2012 over de Volksvertegenwoordiging en hun drang naar nog meer regels besteedde ik aandacht aan het enorme verlies aan goed voedsel door het voedsel te voorzien van een THT-dartum. Het duurt soms even voordat mijn prangende stukjes doordingen, maar nu is  het zo ver. Eerst al op 16 maart 2014 in de VIVA en vandaag in een groot artikel op de voorpagina van de Telegraaf. Staatssecretaris Dijksma komt tot genoegen van Roy van der Ploeg van het Voedingscentrum met een voorstel om op een aantal artikelen de tht-datum te schrappen.

Als er een einde komt aan de verspilling en mensen weer de ruimte krijgen voor hun eigen verantwoordelijkheid dan komt er zo maar jaarlijks 2,5 miljard aan goed eten beschikbaar. Ook goed nieuws voor Voedselbanken?

Ik heb geen huisarts meer. Tot voor kort was Nico Tromp gedurende decennia mijn huisarts. Geen gewone man, gelukkig maar, want daar houd ik niet zo van. Nico heeft een einde aan zijn leven gemaakt en het lijkt er op dat een geval van stervensbegeleiding dan wel euthanasie van een van zijn patiënten daarmee te maken heeft.

Afgelopen vrijdag 11 oktober hebben we afscheid genomen van Nico. De grote opkomst die avond in Ahoj in Tuitjenhorn geeft aan dat heel erg veel mensen Nico zullen missen.

Nico koos soms voor onorthodoxe oplossingen, maar binnen mijn ervaring wel steeds in het belang van zijn patiënt. Ik heb in de loop der jaren daar verschillende voorbeelden van, alleen al in ons gezin. Zeurpieten hield Nico niet zo van.

Met veel machtsvertoon is Nico door de politie opgepakt in zijn praktijk in verband met onderzoek naar het overlijden van een van zijn patiënten in augustus. Er is uiteraard niets op tegen om het handelen van een arts aan de wettelijke kaders te toetsen, wel tegen buitenproportioneel optreden van de politie en de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ). Het bericht van IGZ over de schorsing van Nico is op grond van de suggestieve inhoud niet OK, lees het persbericht maar:

Bevel voor Huisartsenpraktijk Tuitjenhorn – Nieuwsbericht | 04-10-2013                                       De Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) heeft op 2 oktober 2013 Huisartsenpraktijk Tuitjenhorn een bevel gegeven. Het bevel houdt in dat huisarts Tromp geen zorg meer verleent of op een andere manier betrokken is bij de (organisatie van) de individuele gezondheidszorg in de huisartsenpraktijk. De inspectie heeft geen vertrouwen in verantwoorde zorgverlening door huisarts Tromp. De heer Tromp heeft als arts bij een patiënt onzorgvuldig gehandeld en richtlijnen genegeerd. Hierover heeft de inspectie een melding gekregen. Vanwege de aard van de melding heeft de inspectie het Openbaar Ministerie ingeschakeld. De bevindingen uit het procesdossier van het OM zijn voor de inspectie aanleiding om de huisartsenpraktijk een bevel op te leggen. Het bevel geldt tot het moment dat de inspectie heeft kunnen vaststellen dat de zorg door huisarts Tromp voldoet aan de wettelijke voorwaarden van verantwoorde zorgverlening. Ons heeft op 8 oktober 2013 het trieste bericht bereikt dat huisarts Tromp is overleden. Uit piëteit met zijn nabestaanden wordt dit bericht op maandag 14 oktober verwijderd.

Logisch is dat de wet om toetsing vraagt bij de wens tot levenseinde van een medemens. De toetsing laat onverlet dat het besluit tot een levenseinde aan de mens zelf is en niet aan begeleiders en artsen. Het opstellen van de regels kan niet los worden gezien van bestaande en historische religieuze invloeden. Belangrijk is dat iemand zijn eigen keuze kan maken vanuit zijn persoonlijke levensovertuiging en hoe die keuze ook is, deze moet worden gerespecteerd.

In de Alkmaarsche Courant van 12-10-2013 staat ook een interview met Hans Gimbel,  lid van de zorgadviescommissie 2e Kamer fractie CDA en voorzitter huisartsengroep Heerhugowaard. Gimbel geeft aan te twijfelen of hier sprake was van euthanasie of dat het behandeling betrof van een patiënt in een terminale fase. Voorts voorziet hij door het handelen van IGZ veel onrust onder huisartsen en ook patiënten. Wel is duidelijk geworden dat de familie van de overledene erg blij was met het optreden van hun huisarts Tromp.

Uiteraard ken ik niet het motief van Nico Tromp om uit het leven te stappen en afscheid te nemen van zijn gezin. Onze hele familie betreurt zeer wat er is gebeurd. We zullen Nico vreselijk missen.

Mensen hebben de behoefte om tijdens hun arbeidzame periode geld opzij te leggen voor later. Later, als ze niet meer willen/kunnen is er dan gespaard voor het in stand houden van een bepaalde levensstandaard. Deze behoefte is vaak voor mensen in loondienst gegroeid tot een spaarverplichting. Ingangsdatum van de voorziening is gelijk voor iedereen, terwijl mensen niet gelijk zijn.

Al dan niet als onderdeel van de structurele beschermende zorg werden voor werknemers organisaties (pensioenfondsen) opgezet die gingen passen op hun spaargeld (pensioen) voor later, hun uitgestelde loon dus. In deze organisaties, vaak stichtingen, moet zorgvuldig gelet worden op het geld van hen die het inleggen voor later, de werknemers dus. Je zou zeggen als het geld van de werknemers is dan moeten zij er ook zelf op passen, maar nee, daar werden externe bestuurders voor aangetrokken met een vermeende deskundigheid.

In zijn rapport van 1 januari 2011 beschrijft Frits Bosch op heldere wijze hoe met name in de jaren negentig de pensioenfondsen belegden in aandelen en ondanks de hausse er niet in slaagden marktconforme rendementen te behalen. De beursval in de laatste jaren is echter wel meegemaakt en veel van de pensioengelden van hun leden verdampten. Op basis van hun deskundigheid kozen de bestuurders voor risicovol beleggen en werden daarbij niet gehinderd door al die gewichtige toezichthouders. De werkelijke eigenaren van de pensioengelden, de deelnemende werknemers (leden), zijn de klos. Ook even aandacht voor wat Frits Bosch schrijft over de uitholling van de pensioenfondsen met name door onze betrouwbare overheid.

Ondanks de vaak desastreuze beleggingsresultaten, die in veel gevallen nu ook leiden tot pensioenkortingen, menen de bestuurders nu goed bezig te zijn met het beleggen van de pensioengelden veelal buiten Nederland. Als mogelijke impuls ter verbetering van investeringen in onze kwakkelende economie en groeiende werkloosheid, ook onder deelnemers aan de pensioenfondsen, doet de regering een beroep op pensioenfondsen om in het binnenland te beleggen en te investeren. Dat willen pensioenfondsen wel, met enige aarzeling en graag met een garantie van de overheid, immers is Nederland als land om in te investeren zeer risicovol, toch?

In hun vermeende zorgvuldigheid gaan de bestuurders er aan voorbij dat het in hun belang is te investeren in het land waarin hun deelnemers de premies moet opbrengen voor het opbouwen van pensioen. Een toenemende werkeloosheid is ongunstig dus voor het sparen voor later en dat is toch het doel van pensioenfondsen. Ook hier lijkt weer aan de orde dat uit het oog is verloren waar het nu eigenlijk allemaal om gaat, maar dat is een veel voorkomend risico met beroepsbestuurders (veelal oud politici), die geen warme band hebben met een doel.

Onlangs toonde Nederland bij monde van minister Asscher spijt en berouw over onze rol in de slavenhandel, die officieel stopte nu 150 jaar geleden. Het aanbieden van excuses bleek een stap te ver en het is geruststellend te lezen dat president Bouterse van Suriname het ons vergeeft.

De vraag is nu in hoeverre excuses kunnen worden verlangd van mensen, wiens voorvaderen zich misdroegen in een ander historisch tijdsbeeld en aan wie precies moeten die excuses dan worden aangeboden? Betekent dit dat de mensen van nu aanspreekbaar zijn op historische misstanden? Dat zou geen goed nieuws zijn voor de Duitsers van nu. En als we er op aanspreekbaar zijn moeten we dan ook niet het door de misstanden behaalde economisch voordeel (de welvaart van nu) gaan delen met de nazaten van de slachtoffers van destijds?

Als excuses kunnen worden verlangd voor historische misstanden dan is er nog veel te doen. Ik noem maar wat:
– USA versus indianen,
– Italie inzake Romeinen versus joden, christenen, etc,
– Turken versus Armeense genocide,
– Irak versus Koerden,
– Australië versus Aboriginals,
– Nieuw Zeeland versus Maori’s,
– Maori’s versus eerdere bewoners,
– Europa versus WOI,
– Duitsland, Italië en Japan versus WOII,
– Stalin versus Russische bevolking,
– alle Europese landen met kolonies,
– Columbus & Spanje versus Zuid Amerika,
– Nederland versus politionele acties Indonesië,
– Soeharto versus Indonesische bevolking,
– Oorlogen in Joegoslavië.
En al die vele andere afschuwelijke misstanden, teveel om op te noemen, want de gehele mensheid is veel verwijtbaar.

Zou het juist zijn dat wij als Nederland het voortouw nemen, al dan niet gedreven door een masochistische slachtofferrol, en dat wij excuses maken voor het verleden, zelfs aan omstreden mensen als Bouterse en dat wij bereid zijn om met terugwerkende kracht onze zeehelden tot oorlogsmisdadigers te verklaren?

Zolang we er met zijn allen niet in slagen om geweld en eigen belang uit te bannen zullen er steeds nieuwe redenen zijn voor excuses en hebben mijns inziens excuses voor het verleden iets hypocriets. Bovendien kun je gebeurtenissen niet los zien van  hun historische achtergrond. Het lijkt mij incorrect het verleden te toetsen aan de normen van het heden.

Stel je woont in een land, waar je leven wordt bedreigd of een normaal leven je op andere wijze onmogelijk wordt gemaakt. Je besluit je land te ontvluchten, dat is geen lichtvaardig besluit dunkt mij, de redenen zullen zeker zwaarwichtig zijn. En je moet geld hebben, reizen is niet gratis.

Na vele afwegingen besluit je te vluchten naar Nederland. De procedure is dan dat je je hier meldt bij de IND met een verzoek om toelating en afgifte van de daartoe benodigde verblijfspapieren (VVR, visum of MVV). Meld je je niet bij de IND dan verblijf je hier illegaal, maar als je goede redenen hebt, waarom dan niet gemeld? De redenen om naar Nederland te vluchten worden hier getoetst aan de wettelijke normen en als blijkt dat de redenen om naar hier te komen volgens de hier geldende voorwaarden niet voldoende zwaarwichtig blijken dat worden de verblijfspapieren geweigerd en wordt je een verblijf in Nederland ontzegt. Blijf je ondanks die weigering toch in Nederland, dan ben je illegaal.

Nu wil de VVD illegaal verblijf strafbaar stellen en daarmee kennelijk afgewezen vluchters de ruimte bieden om hier te gaan procederen. Dat lijkt onzin, want de status van een illegaal staat vast en het enige wat dient te gebeuren is een vertrek uit Nederland. Hoezo strafbaar? Gewoon de afgewezen vluchteling even helpen bij zijn vetrek uit Nederland, maar geen cellen of rechtszalen mee vullen.

Als we allemaal willen dat illegalen hier ondanks een afwijzing toch blijven dan rest ons het legaliseren van die illegalen en alsnog afgifte van verblijfspapieren. Ingewikkelder is het niet, tenzij we toch halfslachtig en onduidelijk gaan zitten polderen en valse emoties oproepen uit in dit geval misplaatste menslievendheid.  Waarom is het zo Nederlands om regels te maken waar we ons niet aan willen houden? Maak die regels dan niet, we hebben er immers al zat!
Maar ja, de PvdA heeft dit in de kabinetsformatie uitgeruild en dus moet rood op de blaren zitten. Leermoment Samsom en Spekman: idealen kunnen niet worden uitgeruild.

Een van mijn vaste lezers vroeg mijn mening over het wel/niet bestraffen van illegalen, bij deze dus……

Middels haar “Dialogues House” biedt de ABN AMRO in Amsterdam een podium aan de discussie en nieuwe initiatieven voor bank en maatschappij. Op vrijdag 19 april 2013 stond een debat op het programma met als titel “Bankers meet Politicians”. Dit kwam onder mijn aandacht en ik besloot als toeschouwer het debat bij te wonen. Immers ging het om een debat tussen jonge bankiers en jonge politicy met daaraan verbonden een door een panel toe te kenen “debaters price”.
Het panel (jury), bestaande uit Caroline Princen (RvB ABN AMRO), Lex Hoogduin (hoogleraar UVA), Jan de Wit (SP 2e Kamer) en Fatihya Abdi (winnares 2012), poneerde een drietal stellingen, waarover gedebatteerd werd. Jan de Wit was ook de voorzitter van de Parlementaire Enquete Financieel Stelsel.

De drie stellingen gingen over het herstel van het vertrouwen in de banken en de financiële crisis. In het debat, dat vakkundig werd geleid door Laurens van der Horst, viel op de betrokkenheid en actuele kennis van de deelnemers en hun verbale vaardigheden. Erg leuk om te zien!

Princen stelde dat haar bank al vele jaren doende is het vertrouwen in de markt te herstellen, maar dat alle pogingen daartoe niet echt iets opleveren. Ze gaf aan dat het succesvol terugwinnen van vertrouwen het beste kan in een samenwerking tussen bank, klant en maatschappij. Terecht merkte een deelnemer op dat in tegenspoed er gezocht wordt naar samenwerking en winsten in het verleden zeker niet “samen” werden gedeeld.

Economie is geen exacte wetenschap en dat gevoel bekruipt mij ook als ik luister naar professor Hoogduin. Zijn studieboeken vol met bekende modellen en zijn loopbaan bij gevestigde bankiers (o.a. DNB) zijn geen voedingsbodem voor vernieuwing en anders denken. Een der deelneemsters propageerde om meer “Out of the Box” te denken los van de gevestigde ideeën en modellen. Bijvoorbeeld een economie die niet alleen maar uitgaat van groei. Hoogduin gaf aan dat we groei nodig hebben om gelukkig te worden.

Ook bij Jan de Wit leeft het idee dat we bereid moeten zijn om zaken geheel anders aan te pakken. Dat idee past prima bij de SP, maar De Wit was heel goed in staat om op degelijke wijze zaken te benoemen, waarbij de ervaringen als voorzitter van de commissie waardevol zullen zijn geweest.

Wat opviel dat bij de debatterende jongeren de meerderheid niet zo gelooft dat op korte termijn (5 jaar?) de crisis bedwongen wordt en het vertrouwen in de financiële sector wordt hersteld. Alles bij elkaar vond ik het een zinvolle en erg leuke middag met dank aan de ABN AMRO.