Medicijnman?

Gepost op door
Antwoorden

We zijn de grip kwijt, aandelen Farma doen het goed op de beurzen, zorgkosten zijn
onbeheersbaar en lopen verder op. Wat kunnen of willen we doen?

Paul Lebbink, apotheker te Den Haag, wist het antwoord. Terug naar vroeger en als apotheker weer zelf medicijnen maken. De kosten van medicijnen van € 150.000 per jaar liepen terug naar € 3.000 per jaar, serieus geld toch dat kan helpen om de zorgkosten wat op orde te krijgen.

Mogelijk was iedereen enthousiast, maar niet de farmaceutische industrie en dus onmiddellijk een rechtszaak om de rebel in het gareel te krijgen. Gelukkig zag de rechter geen reden om de industrie te steunen en stelde de apotheker in het gelijk. Er is hoop dus, maar dan moeten we wel nu doorpakken, let dus op politiek!!

In aanvulling op het programma Tegenlicht van de VPRO de farmaceutische industrie onder de loep:
– Onderzoek naar werkzaamheid en noodzaak van medicijnen wordt gedaan door de industrie en de uitkomsten zijn niet objectief, de industrie is niet transparant;
– Onderzoek moet worden losgekoppeld van de industrie waardoor er een einde kan komen aan de situatie van de slager die zijn eigen vlees keurt.
– Patenten worden opgekocht om medicijnen met een oorspronkelijke prijs van € 0,30 te kunnen verkopen tegen € 140,–;
– Volgens wereldberoemde oncoloog Casper van Eijck werken chemokuren van pakweg € 24.000 vaak helemaal niet;
– Oude medicijnen die niet goed werken worden vaak onder een nieuwe naam weer op de markt gebracht.

Volgens Professor Peter Gotzsche is de industrie crimineler dan welke partij dan ook. Hoe komt dat toch? Jezelf verrijken aan de gezondheid van je medemens, zijn dat de aandeelhouders en/of bestuurders? Waarom pikken we dit eigenlijk nog, een gezondheidszorg waar door bepaalde mensen heel veel geld in verdiend wordt, aandeelhouders van zorgverzekeraars vette dividenden krijgen en de gehele organisatie inefficiënt en geldverslindend blijft. Gezondheidszorg is een primaire levensbehoefte, de politiek moet lobbyen negeren en gewoon het belang van de burgers dienen.

Fraude en discriminatie II

Gepost op door
Antwoorden

Stel dat mijn buurman van Turkse afkomst, die al geruime tijd een bijstandsuitkering heeft, geniet van kinderbij- en huurtoeslag (kindgebonden budget weet ik niet zeker) en is doende met kosten kinderopvang. Wel valt op dat hij een groot deel van het jaar afwezig is. Hij klapt natuurlijk wat onverstandig uit de school als hij meldt dat hij dan in het zonnige Turkije verblijft, want hij heeft daar immers een mooi huis. Ik leg hem uit dat dit niet kan, want dat heeft iets weg van uitkeringsfraude. Hij grijnst wat en zegt dat dit maar zeer de vraag is gezien het feit dat de uitkeringsinstantie er niet naar vraagt en het al helemaal niet controleert. Een soort gedogen dus.

Tsja, dat geeft te denken. Het is dus te overwegen je koophuis weg te doen, te verhuizen naar Turkije of ander land, daar weer een huis te kopen of op andere manier vermogen op te bouwen en na de geldende fiscale termijn terug te keren naar Nederland om vervolgens een uitkering aan te vragen. Ik ga er vanuit dat de overheid ook mij niet controleert en net als anderen gedoogd.

In lijn met de uitspraak van de rechter kom  ik hiermee weg, want als ook maar iemand zegt dat dit voor mij anders is dan maakt men zich op aangeven van de rechter schuldig aan discriminatie omdat dezelfde wet dan niet voor iedereen hetzelfde wordt toegepast en dus zorgt voor tweespalt in de samenleving.

Snappen we het nog?

Of maakte de rechter door zijn verbod op controle van vermogen in Turkije toen al schuldig  aan discriminatie door ongelijke wetshandhaving goed te vinden?

Pffffffff………………..

Een baan in Brussel

Gepost op door
Antwoorden

Een verenigd Europa is wat mij  betreft een goede zaak. Wel kun je je afvragen of de weg naar dat doel lekker loopt nu met zo’n Brexit, opstandige Polen en Hongaren en de behoefte zo snel mogelijk landen toe te voegen die in het geheel financieel en wat rechtspraak betreft niet harmoniëren met al aanwezige partijen en door EU zelf gestelde normen. Het doet vreemd aan dat de EU vasthoudt aan het betaalde kandidaat lidmaatschap van Turkije, een land waar de democratie inmiddels uit beeld is, vrije pers niet meer bestaat en rechtelijke macht in handen is van de politiek (lees president).

Maar dat allemaal ter zijde. Even nagaan hoe leuk het is om Europarlementariër te zijn in dat verre Brussel en af en toe in Straatsburg. Het is een verantwoordelijke job en de inzet zal veel vragen van de parlementariër. Een goede beloning voor deze job is dus op zijn plaats. Maar wat is goed, laten we even inventariseren:
– Salaris: bruto € 8.484 per maand, netto € 6.611 per maand, netto per jaar € 79.332;
– Presentiegelden voor het fysiek ter plekke aanwezig zijn: € 309 per dag, bij 200 dagen per jaar is dat dan € 61.200 per jaar;
– Te verkrijgen vaste onkostenvergoeding zonder dat aantonen besteding verplicht is: € 4.342 per maand of wel        € 52.104 per jaar;
– Bijdrage in medische kosten: 2/3 van uitgaven, stel vergoeding op € 2.000 per jaar;
Deze persoonlijk aan de parlementariër toe te wijzen vergoedingen zijn samen per jaar € 194.636. Daar komt dan nog aan te maken kosten bij:
– Reiskosten: die bestaan uit 3 componenten, t.w. ticket vliegen business class of trein 1e klasse of auto € 0,49 per gereden kilometer, daarnaast een afstandsvergoeding en reisduurvergoeding. In dit voorbeeld nemen we de reisafstand Den Haag-Brussel, dat is 180 km. Stel je doet dat eens per week heen en dan weer terug dus 80 ritten per jaar. Dat pakt dan zo uit: kilometervergoeding € 7.056, reisduurvergoeding    € 12.160 en afstandsvergoeding € 5.920, totaal dus € 25.136. Eigenlijk zijn de reisduur- en afstandsvergoeding ook gewoon persoonlijk inkomen en het is vreemd dat dit wordt vergoed als iemand al salaris krijgt en in Brussel presentiegeld.
– Een parlementariër mag per maand € 21.209 (per jaar € 254.408) besteden aan persoonlijk personeel, zoals secretaris, personal assistent, etc. De indruk bestaat dat hiervoor vaak worden ingezet familieleden, zoals echtgenote of kinderen. Aan familieleden uitbetaalde salarissen horen eigenlijk ook wel tot het persoonlijk inkomen van de gekozene.
– De pensioenopbouw is dan nog 3,5% per jaar en dat is niet onredelijk dunkt mij en ook de wachtgeldregeling lijkt niet vreemd.

Dit alles bij elkaar leidt tot een totaal-generaal aan jaarlijkse kosten per Europarlementariër van € 477.780. Er zijn 750 europarlementariërs, dus we praten over € 358.355.000 per jaar alleen aan het parlement. Dat staat los van het aan de parlementariërs beschikbaar zijnde luxe wagenpark (met chauffeur) in Brussel, de kosten van de overige  bestuurders en ambtenaren, huisvesting Brussel voor 3 weken per maand, de kosten van het 3 weken per maand leegstaande 2e hoofdkantoor in Straatsburg, de maandelijkse verhuiskosten daar naar toe en er zullen nog wel wat kleine kosten zijn die ik nu over het hoofd zie.

De vraag is of je die kosten per parlementariër kunt uitleggen aan de gewone EU-burger zonder dat zij het gevoel krijgen dat hier sprake is van een decadente elite. Ik verwacht niet dat dit lukt.

 

Fraude en discriminatie

Gepost op door
Antwoorden

Vast staat inmiddels dat bepaalde groepen in onze samenlevering misbruik maken van uitkeringen. Gemeenten moeten letten op bijstandsuitkeringen en het UWV op onder meer WW-uitkeringen. Naast Nederlandse Nederlanders blijken Turkse Nederlanders grootschalig met de bijstand te frauderen en onze Poolse EU broeders met de WW.

Volgens de berichten zou het gaan om ruim 10.000 Turken en krap 10.000 Polen. Als we er van uitgaan dat het bij de bijstand gaat om rond € 1.000 per maand en bij de WW laten we zeggen om € 1.500 per maand dan zou de fraude maandelijks gaan om € 25 mln en dus per jaar om € 1.3 miljard.

Zowel gemeenten als UWV komen er om hen moverende redenen niet toe hier aandacht aan te besteden en gaat dit al jaren zo voort. Het einde komt dus ook niet in zicht. Daar waar handhaving nog wel geldt voor Nederlandse Nederlanders geldt die niet voor beide andere hiervoor genoemde groepen. Het niet bestrijden van een fraude van dergelijke omvang gaat ten koste van de kwaliteit van ons sociale vangnet en bijvoorbeeld discussies over de noodzaak van voedselbanken doen dan wat vreemd aan. Er lekt dus een substantieel bedrag voortdurend weg wat anders gebruikt had kunnen worden voor de inkomensverbetering van de zwakkeren in onze samenleving. In onze samenleving ervaar ik steeds meer dat als je commentaar hebt op zaken die nieuwe Nederlanders raken er vanuit een bepaalde, inmiddels brede hoek, onmiddellijk discriminatie of zelfs facisme wordt verondersteld. Ik sluit dat dus ook niet uit in het geval van het bespreekbaar maken van de hiervoor geschetste fraude met uitkeringen. Mijn gelijk op dit punt blijkt onder meer uit gerechtelijke uitspraken. Ingegeven door ons onbegrensde gevoel voor correctheid merkte de rechter onderzoek in Turkije naar fraude aan als discriminatie.

Ik vraag mij toch af waarom onze nieuwe landgenoten of Poolse EU genoten niet mogen worden aangesproken om hun misdragingen en er in feite sprake is van positieve discriminatie. Het is de burger niet meer te verkopen en het is niet vreemd dat de kloof tussen burgers en bestuurders (lees: politiek en rechtelijke macht) steeds groter wordt.

Hier ligt een rol voor de linkse politieke partijen, die het vorenstaande moeten bestrijden en dan mede met inzet van de vrijgekomen middelen uit de dividendbelasting besparing tenminste de aangekondigde BTW verhoging op primaire levensbehoeften ten nadele van de zwakkeren in onze samenleving moeten voorkomen.

Klimaat Alarm

Gepost op door
3

Het behoeft geen betoog dat je als een goed huisvader(moeder) omgaat met je omgeving en dat we ons doorlopend moeten inzetten om ons (leef)milieu te beschermen. Dit ongeacht alle voor- en tegenargumenten over zaken als opwarming aarde. De aarde is ons huis en daar ga je fatsoenlijk mee om.

Maar de vraag blijft hoe het nu echt zit met het milieu. Milieugroeperingen en politiek confronteren ons doorlopend met doem scenarios en verwijzen daarbij naar onderzoeksrapporten en verklaringen van wetenschappers. En dan weet ik het ineens niet meer zo. Hoe betrouwbaar zijn onderzoeksrapporten, wie zijn de opdrachtgevers en wat wil men er mee aantonen. Niet lang geleden lekte nog uit dat onze overheid onderzoeken liet uitvoeren en vooraf de gewenste uitkomst dicteerde aan de onderzoekers. Dat gebeurt dus. En dan de wetenschappers. Veel wetenschappers ondersteunen de doem scenarios, ik begrijp van Leon de Winter dat wel 97% van alle klimaatwetenschappers zich grote zorgen maakt.

In zijn column van woensdag 17 oktober 2018 in De Telegraaf besteedt Leon de Winter hier aandacht aan. Onder meer geeft hij aan dat een onderbouwing van die 97% volledig ontbreekt. Hij vindt het opmerkelijk dat klimaatwetenschappers die een andere mening hebben dan de doemdenkers nergens een podium krijgen en dus niet gehoord worden. Waarom is dat zo, waarom gaat het niet om de feitelijke situatie? Waarom worden een erkend deskundige als Richard Linzen en gelijk gestemden niet gehoord? Het klimaat is in vele miljarden jaren voortdurend veranderd en dat telt niet meer omdat immers elke verandering nu wordt toegerekend aan ons mensen. Hoe objectief kan over CO2 worden gediscussieerd als je daar de enorme groei van de CO2 uitstotende mensen in de laatste 150 jaar niet eens noemt. Formeel is de CO2 uitstoot door mens en dier van beperkt belang zegt men, maar gelet op de enorme toename van mensen en dieren is dat nog maar de vraag.

Wat de zaken verder vertroebelt is dat milieu activisme inmiddels big business is, neem nu Al Gore bijvoorbeeld. De politiek is inmiddels ook geïnfecteerd met het klimaatvirus en dus moeten er grote maatregelen komen. Het zittende kabinet gaat in de komende jaren vele miljarden investeren om grip te krijgen/houden op het klimaat zonder dat echt wetenschappelijk vaststaat of dat kan lukken. De rekening wordt betaald door de burger, want meebetalende ondernemers verhalen het weer op de consument.

Het is een goed besluit om langzaam afscheid te nemen van fossiele brandstoffen, zoals ook Leon de Winter in zijn column aangeeft. Maar daarin moeten onze bestuurders objectief optreden en zich niet laten leiden door de belangen van multinationals en oncontroleerbare meningen van milieugroepen.

ik probeer te begrijpen waarom dingen gebeuren…………

Gepost op door
2

Vroeger, toen ik veel kleiner was, gebeurde er dingen waar ik het niet zo mee eens was, maar ik kon het wel begrijpen. Tegenwoordig gebeuren er dingen die ik helemaal niet meer begrijp. Neem nu alleen de afgelopen week:

Van de Bijstand wordt misbruik gemaakt. Dat willen gemeenten terecht bestrijden. Ze stellen vast dat een aantal Nederlanders met een Turkse achtergrond een bijstandsuitkering genieten terwijl ze vermogen hebben in Turkije. Dat vermogen dienden ze te melden maar dat deden ze niet. Dat is fraude. De gemeenten stopten die uitkeringen. De fraudeurs stapten naar de rechter en die stelde vast dat de opsporingsmethode van de gemeenten om de fraude vast te stellen niet deugde en in feite discriminerend is voor de mensen met die Turkse achtergrond. Gemeenten moeten dus alsnog aan de fraudeurs uitbetalen en dat ook blijven doen.  Het is fijn om in een correct land te leven, maar voor mijn gevoel gaat er toch iets mis.

Vredenburg in Utrecht doet kinderfeestjes. Prachtig toch! De kinders vermaken zich opperbest. Totdat de Grauwe Eeuw ze op de korrel krijgt, want de kinders spelen onder meer cowboytje en indiaantje en dat is ontoelaatbaar meent linkse splintergroep Grauwe Eeuw. Iedereen mag wat vinden, dus zij ook. Maar Vredenburg gaat onmiddellijk om en de cowboys en indianen gaan in de ban omdat cowboys gerelateerd zijn aan genocide. Ik vind dat Vredenburg dat niet zo maar moet beslissen zonder dat er overleg is geweest met Pipo en KlukKluk.

In 1966 startte Hans van Mierlo een beweging met als doel ons land democratischer te maken, onder meer door de burger wat meer te betrekken bij het bestuur. Hij sprak over de gekozen burgermeester en het referendum. Zijn opvolgers hielden in de meeste gevallen zijn principes min of meer overeind met als gevolg dat D66 na veel heisa het raadgevend referendum politiek afdwong. Prachtig toch en geheel in de geest van de stichter der partij!  Nu wordt de partij al een tijd geleid door Alexander Pechtold, een politieke draaikont met veel minder principes dan zijn voorgangers. Onder de druk van het pluche werd de Christenunie omarmd en het zwaar bevochten referendum geofferd. Collega Olongren lijkt bereid tot veel om maar regent te kunnen zijn. Het gaat er niet om of je voor of tegen het referendum bent, het toont aan dat D66 zijn principes verloor en nu gewoon behoort tot het establishment en regentenklasse. Van Mierlo zou het niet gesnapt hebben.

In Amerika is het niet ongebruikelijk dat mensen op scholen worden beschoten en vermoord. Terecht laait de discussie dan weer op om te komen tot beperking of nog liever tot afschaffing van het wapenbezit. Maar de cowboys blijven cowboys. Opperhoofd Trump komt met de oplossing en bepleit het bewapenen van leerkrachten. Ik wilde het niet geloven, maar het is zo.

En tenslotte de sport!
Wij Nederlanders hebben de arrogante gewoonte om vooraf al ons succes in sport te claimen. Voordat EK of WK voetbal beginnen zijn we eigenlijk al kampioen. De realiteit is dat we ons niet eens kwalificeren voor het hoofdtoernooi.
Met schaatsen is het niet anders, vooraf wordt al bepaald hoeveel medailles we gaan halen en dat wordt oeverloos in de lange en niet zinvolle voor- en nabeschouwingen tot op het bot uitgekauwd. Resultaat is dat we alleen maar medailles kunnen verliezen in plaats van dat we ze winnen. Rare gewoonte en niet leuk voor al die sporters die hun  stinkende best doen en soms heel blij zijn met brons waar het volk en de media goud claimden.

Het was me het weekje wel.
Misschien wordt het volgende week leuker en kan ik het weer beter snappen allemaal.

Kerk en staat

Gepost op door
Antwoorden

Op basis van onze grondwet is er een scheiding tussen kerk en staat. Dat betekent dat de staat uiterst terughoudend moet zijn in zaken die religie betreffen. De vraag is of dat in de praktijk ook zo is, denk bijvoorbeeld aan de troonrede. Ook is het een lang gebruik dat er vrije dagen zijn op basis van “Joods/Christelijke” feestdagen. We zijn daaraan gewend en hebben daar kennelijk geen moeite mee.

Nu met de toestroom van veel nieuwe Nederlanders met andere religies gaat het wat knellen. Deze nieuwe Nederlanders hebben ook recht op het vieren van hun feestdagen en het lijkt terecht dat daar ook vrije dagen voor komen. Probleem is echter dat de optelsom van religies een veelvoud zal betekenen aan vrije feestdagen ten opzichte van nu. Werkt dat dus wel? Het leven kan toch niet een groot feest worden?

Dat het knelt bleek deze week eens te meer uit de gerechtelijke uitspraak inzake offerfeest versus klassenfoto.

Het wordt tijd voor verandering. De staat moet zich verder niet bemoeien met de religies en vrije dagen op religieuze feestdagen moeten worden afgeschaft. Dat geldt zowel voor werkenden als scholieren. In plaats daarvan krijgt iedereen meer snipper- of vakantiedagen (ook scholieren) op basis van het nu geldende aantal feestdagen en iedereen kan dan vrij nemen om een feestdag te vieren die bij zijn/haar religie past.

Hiermee kunnen we een deel van de discussie over ongelijkheid, discriminatie en racisme voorkomen.

Ruud van Enter

EU en populisme

Gepost op door
Antwoorden

Afgelopen donderdag 11 mei 2017 luisterde ik in de auto naar BNR. Leuke zender!

Roelof Hemmen deed een interview met 2 EU-parlementariërs: Kati Piri (PvdA) en Bas Eickhout (Groen Links). Hemmen wilde van hen weten of de recente uitslagen van verkiezingen in Europa duiden op een afname van populisme. Ik worstel altijd een beetje met dat populisme, wat is het nu eigenlijk. Via internet stuitte ik op de volgende definitie:

Populisme komt van het Latijnse ‘populus’, dat “volk” betekent. Populisten zeggen in naam van het volk te spreken. Het slaat op een politieke stijl, eerder dan op een ideologie als een discours dat het volk centraal stelt. Als communicatiestijl is het populisme door eender welke ideologie te gebruiken.

Als die definitie klopt dan is populisme in feite op elke politieke partij van toepassing en niet alleen op rechtse partijen. Van de week was er een hetze tegen Geen Stijl om hun soms ongenuanceerde uitlatingen. In dit verband wees Leon de Winter in zijn column in De Telegraaf op het nooit bekritiseerde wangedrag aan de andere zijde: Fuck Ebru Umar bij Joop.nl (VARA) en destijds wilde Volkskrant icoon Jan Blokker Pim Fortuin wel ophangen aan de voeten net zoals Mussolini overkwam. Zo zien we maar, populisme alom? In Nederland hebben we, wellicht inmiddels wat tanende, vrijheid van meningsuiting, daar past een oproep tot boycot niet in. Als iemand teveel vrijheid neemt en een ander daardoor kwetst dan is er de gang naar de rechter.

Piri en Eickhout concludeerden dat het populisme geenszins is verdreven, integendeel. De onvrede bij burgers, volgens hen de bron van populisme, duurt voort. Toont dit de onmacht aan van onze bestuurders en regenten? Er is dus nog veel te doen voor Piri en Eickhout om ervoor te zorgen dat de onvrede afneemt.

Al snel ging het interview over de EU en met name de onderbetaling hier van werknemers uit andere EU landen. Schande! Maar hoe zit het nu precies? Tussen de EU-lidstaten geldt er een vrij verkeer van personen, goederen en diensten. Er zijn dan twee mogelijkheden: mensen uit andere EU landen komen naar Nederland om te werken en te wonen of we besteden werkzaamheden in Nederland uit aan een bedrijf in een ander EU-land. In het eerste geval betreft het een werknemer waarop onze Nederlandse arbeidsvoorwaarden van toepassing zijn. Als een werkgever die voorwaarden niet naleeft is hij strafbaar en vervolgbaar. In het tweede geval is de situatie dat voor een uit te voeren klus bij diverse aanbieders offerte wordt gevraagd en dan kan blijken dat een bedrijf in bijvoorbeeld Polen veel goedkoper is dan de collegae in Nederland, België of Duitsland. Gekozen kan worden voor het Poolse bedrijf die hier de klus komt uitvoeren met zijn in Polen wonende werknemers. Ik kan hierin het door beide EU-parlementariërs veronderstelde misbruik niet ontdekken, tenzij ik naïef heel veel over het hoofd zie. Het feit dat een Poolse aanbieder veel goedkoper kan zijn dan een lokale partij komt doordat Brussel landen de EU binnenhaalt die economisch niet harmoniseren met de rest en waar de levensstandaard, en dus loonkosten, heel veel lager is.

Ruud van Enter, 13 mei 2017

 

Een dagje Brussel

Gepost op door
Antwoorden

Mensen in mijn omgeving weten dat ik een voorstander was en ben van een verenigd Europa. Toch heb ik er in toenemende mate moeite mee ons huidige Europa van Brussel warm te omarmen. Steeds meer krijg ik het gevoel dat we het aan verkeerde lieden hebben overgelaten en is toegestaan dat er een bureaucratisch en geldverslindende  moloch is gebouwd in Brussel en een beetje in Straatsburg. Het is treurig om te zien dat de regeringen van de aangesloten landen volledig los van elkaar in de mondiale politiek acteren zonder enige onderlinge afstemming, dat duidt niet op een sterk verenigd Europa.

Even niet inhoudelijk over de Brexit, maar wel over het naderende afscheid. Het is uiteraard vrij normaal dat de diverse EU-instanties gehuisvest zijn in de diverse lidstaten. Zo ook de medische groep van EMA. Nadat die organisatie werd toebedeeld aan het Verenigd Koninkrijk moest er passende huisvesting gevonden worden. Zo’n prestigieuze EU-club kan natuurlijk niet ergens achteraf en dus werd gekozen voor het gelikte Canary Warf in Londen. Er werd een optrekje gehuurd in dit peperdure kantorencomplex tegen een jaarhuur van rond € 15,8 miljoen. Om er zeker van te zijn dat we daar niet vroegtijdig weg zouden hoeven werd in 2009 een contract gesloten met een looptijd van 30 jaar en zonder enige optie tot voortijdige beëindiging. Tsja, en wat gebeurt nu?, 51% van de Britten wil wel stoppen met die EU en een logisch gevolg is dat de EMA moet verhuizen naar een andere lidstaat, in Den Haag is de lobby al in volle gang. Minpuntje is nu dat men zit met een niet opzegbaar huurcontract met als gevolg dat er nog 22 jaar huur betaald moet worden tot 2039 en dat kost € 347,6 miljoen. Optimisten kunnen hopen dat de EU een vervangende huurder vindt, maar dat zou best wel eens niet kunnen lukken. Is dit nu een miskleun, wanbeleid of uiterst beroerd bestuur. Onder meer in Brussel vindt men dat ondernemers die fouten maken maatschappelijk en fiscaal aan de schandpaal moeten, ik verwacht dat de EU-bestuur hier wel weer mee weg zal komen, maar niet vreemd dat wij burgers ons EU-gevoel steeds meer voelen wegzakken.

Overigens lijkt het met de Britten helemaal niet zo beroerd te gaan na de aankondiging van de Brexit, of moet de terugslag nog komen. Het pond en de beurs geloven kennelijk niet zo in die terugslag.

En dan zitten we nog met lidstaten of adspirant lidstaten die niet kunnen of willen aanhaken bij het EU-model van een rechtstaat en democratie. Lidstaten zoals Hongarije en Polen lappen Brussel gewoon aan hun laars en Brussel aarzelt om daar krachtig op te reageren. In de wachtkamer hebben we dan nog Turkije. Turkije is adspirant lid en op grond daarvan krijgen ze van Brussel in de periode van 2014 t/m 2020 in totaal € 4,5 miljard om hun land wat rechtstaat en democratie betreft klaar te maken voor toetreding. De recente gebeurtenissen in Turkije, zoals absolute presidentiële macht aan Erdogan via een uiterst dun referendum, het zonder enige vorm van proces opsluiten en vervolgen van anders denkenden, leraren, advocaten, journalisten etcetera wordt door het EU-parlement niet gezien als goede stap in de richting van het EU-model van een democratie. Nu nog even via een referendum de doodstraf invoeren en dan kunnen zij die nu opgesloten zitten definitief worden verwijderd. Vandaag las ik in de krant dat het EU-parlement wil stoppen met de kandidatuur van Turkije. Maar het bestuur van de EU, de EU-commissie, ziet dat toch anders. Men wil het nog wel even aanzien en dus ook gewoon doorgaan met € 600 miljoen jaarlijks aan Erdogan over te maken. Het zal wel weer de angst zijn voor de vluchtelingen, altijd regeren uit angst dus. Niet vreemd toch dat het EU-gevoel hopeloos wegzakt.

Ruud van Enter, 27-4-2017

Integriteit en ethiek in de advocatuur

Gepost op door
Antwoorden

Onze advocaten zijn boven twijfel verheven, integer en dragen ethiek hoog in het vaandel. Dat moet ook, want immers zijn ze aangewezen om cliënten te vertegenwoordigen die zelf per definitie onmachtig zijn om hun eigen zaak te bepleiten.35863692-kaukasisch-advocaat-in-de-rechtbank-law-concept

Het is een goede zaak als je er voor kiest om je bij te laten staan door een advocaat op basis van zijn kennis en kwaliteit. Maar daarin is niet altijd een vrije keuze, in veel gevallen is een advocaat wettelijk verplicht en dus moeten de kosten voor die bijstand gemaakt worden.

Advocaten berekenen voor hun inzet het aantal gewerkte uren maal een uurtarief plus eventueel gemaakte kosten, zoals kantoorkosten, griffierechten, etc. De uurtarieven zijn in beginsel vrij en daarover kan onderhandeld worden. Het is ongetwijfeld zo dat binnen de beroepsvereniging (Nederlandse Orde van Advocaten), maar ook daarbuiten, tussen advocaten overleg is over minimumtarieven. Uit de praktijk ontstaat de indruk dat de Orde wel degelijk regulerend optreedt en daardoor wellicht een kartelachtige status riskeert.

Er is wel eens een discussie ontstaan of het niet beter zou zijn dat advocaten zich laten belonen in relatie tot het behaalde resultaat voor hun cliënt. Het zogenaamde “no cure, no pay” of “no cure, less pay” principe. Die gedachte is natuurlijk niet vreemd, want immers lopen de belangen van cliënt en raadsman parallel naar we mogen hopen. Maar dat wijst de beroepsgroep met nadruk af omdat dit in strijd zou zijn met hun beroepsethiek en mogelijk zelfs met hun integriteit. Het gevaar zou dan zijn dat een advocaat even zo snel mogelijk een zaak wil afronden en geen behoefte heeft aan lange slepende zaken met een onzekere afloop zonder oog voor een optimale uitslag voor de cliënt. Daarin hebben ze gelijk, maar wat is de keerzijde?

Uit een recent praktijkvoorbeeld blijkt dat uit een lastige gerechtelijke procedure uiteindelijk aan een cliënt een schadevergoeding wordt toegekend van € 95.000 bruto. Dat is mooi en netto houdt de cliënt daar aan over € 47.500. Uit dat netto bedrag moeten de kosten van de advocaat betaald worden en die bedroegen afgerond € 45.000. Aan de gehele rechtsgang houdt de cliënt dus uiteindelijk € 2.500 over. Dit lijkt mijns inziens niet echt in balans, ook in de wetenschap dat het hier niet eens een zeer dure society advocaat betrof. Gevallen als deze met vergelijkbare financiële uitkomsten zijn geen uitzondering.

De beroepsgroep mag dus veranderingen in de beloningsstructuur op nobele gronden blijven afwijzen, maar de disbalans in de financiële verhoudingen is ook verre van nobel en wellicht staat ook de ethiek onder druk. Ik stel voor dat de Orde en zijn leden eens om de tafel gaan om zich te bezinnen op een andere structuur, die meer recht doet aan de uiteindelijke belanghebbende.