Maandelijks archief: oktober 2018

Medicijnman?

Gepost op door
Beantwoorden

We zijn de grip kwijt, aandelen Farma doen het goed op de beurzen, zorgkosten zijn
onbeheersbaar en lopen verder op. Wat kunnen of willen we doen?

Paul Lebbink, apotheker te Den Haag, wist het antwoord. Terug naar vroeger en als apotheker weer zelf medicijnen maken. De kosten van medicijnen van € 150.000 per jaar liepen terug naar € 3.000 per jaar, serieus geld toch dat kan helpen om de zorgkosten wat op orde te krijgen.

Mogelijk was iedereen enthousiast, maar niet de farmaceutische industrie en dus onmiddellijk een rechtszaak om de rebel in het gareel te krijgen. Gelukkig zag de rechter geen reden om de industrie te steunen en stelde de apotheker in het gelijk. Er is hoop dus, maar dan moeten we wel nu doorpakken, let dus op politiek!!

In aanvulling op het programma Tegenlicht van de VPRO de farmaceutische industrie onder de loep:
– Onderzoek naar werkzaamheid en noodzaak van medicijnen wordt gedaan door de industrie en de uitkomsten zijn niet objectief, de industrie is niet transparant;
– Onderzoek moet worden losgekoppeld van de industrie waardoor er een einde kan komen aan de situatie van de slager die zijn eigen vlees keurt.
– Patenten worden opgekocht om medicijnen met een oorspronkelijke prijs van € 0,30 te kunnen verkopen tegen € 140,–;
– Volgens wereldberoemde oncoloog Casper van Eijck werken chemokuren van pakweg € 24.000 vaak helemaal niet;
– Oude medicijnen die niet goed werken worden vaak onder een nieuwe naam weer op de markt gebracht.

Volgens Professor Peter Gotzsche is de industrie crimineler dan welke partij dan ook. Hoe komt dat toch? Jezelf verrijken aan de gezondheid van je medemens, zijn dat de aandeelhouders en/of bestuurders? Waarom pikken we dit eigenlijk nog, een gezondheidszorg waar door bepaalde mensen heel veel geld in verdiend wordt, aandeelhouders van zorgverzekeraars vette dividenden krijgen en de gehele organisatie inefficiënt en geldverslindend blijft. Gezondheidszorg is een primaire levensbehoefte, de politiek moet lobbyen negeren en gewoon het belang van de burgers dienen.

Fraude en discriminatie II

Gepost op door
Beantwoorden

Stel dat mijn buurman van Turkse afkomst, die al geruime tijd een bijstandsuitkering heeft, geniet van kinderbij- en huurtoeslag (kindgebonden budget weet ik niet zeker) en is doende met kosten kinderopvang. Wel valt op dat hij een groot deel van het jaar afwezig is. Hij klapt natuurlijk wat onverstandig uit de school als hij meldt dat hij dan in het zonnige Turkije verblijft, want hij heeft daar immers een mooi huis. Ik leg hem uit dat dit niet kan, want dat heeft iets weg van uitkeringsfraude. Hij grijnst wat en zegt dat dit maar zeer de vraag is gezien het feit dat de uitkeringsinstantie er niet naar vraagt en het al helemaal niet controleert. Een soort gedogen dus.

Tsja, dat geeft te denken. Het is dus te overwegen je koophuis weg te doen, te verhuizen naar Turkije of ander land, daar weer een huis te kopen of op andere manier vermogen op te bouwen en na de geldende fiscale termijn terug te keren naar Nederland om vervolgens een uitkering aan te vragen. Ik ga er vanuit dat de overheid ook mij niet controleert en net als anderen gedoogd.

In lijn met de uitspraak van de rechter kom  ik hiermee weg, want als ook maar iemand zegt dat dit voor mij anders is dan maakt men zich op aangeven van de rechter schuldig aan discriminatie omdat dezelfde wet dan niet voor iedereen hetzelfde wordt toegepast en dus zorgt voor tweespalt in de samenleving.

Snappen we het nog?

Of maakte de rechter door zijn verbod op controle van vermogen in Turkije toen al schuldig  aan discriminatie door ongelijke wetshandhaving goed te vinden?

Pffffffff………………..

Een baan in Brussel

Gepost op door
Beantwoorden

Een verenigd Europa is wat mij  betreft een goede zaak. Wel kun je je afvragen of de weg naar dat doel lekker loopt nu met zo’n Brexit, opstandige Polen en Hongaren en de behoefte zo snel mogelijk landen toe te voegen die in het geheel financieel en wat rechtspraak betreft niet harmoniëren met al aanwezige partijen en door EU zelf gestelde normen. Het doet vreemd aan dat de EU vasthoudt aan het betaalde kandidaat lidmaatschap van Turkije, een land waar de democratie inmiddels uit beeld is, vrije pers niet meer bestaat en rechtelijke macht in handen is van de politiek (lees president).

Maar dat allemaal ter zijde. Even nagaan hoe leuk het is om Europarlementariër te zijn in dat verre Brussel en af en toe in Straatsburg. Het is een verantwoordelijke job en de inzet zal veel vragen van de parlementariër. Een goede beloning voor deze job is dus op zijn plaats. Maar wat is goed, laten we even inventariseren:
– Salaris: bruto € 8.484 per maand, netto € 6.611 per maand, netto per jaar € 79.332;
– Presentiegelden voor het fysiek ter plekke aanwezig zijn: € 309 per dag, bij 200 dagen per jaar is dat dan € 61.200 per jaar;
– Te verkrijgen vaste onkostenvergoeding zonder dat aantonen besteding verplicht is: € 4.342 per maand of wel        € 52.104 per jaar;
– Bijdrage in medische kosten: 2/3 van uitgaven, stel vergoeding op € 2.000 per jaar;
Deze persoonlijk aan de parlementariër toe te wijzen vergoedingen zijn samen per jaar € 194.636. Daar komt dan nog aan te maken kosten bij:
– Reiskosten: die bestaan uit 3 componenten, t.w. ticket vliegen business class of trein 1e klasse of auto € 0,49 per gereden kilometer, daarnaast een afstandsvergoeding en reisduurvergoeding. In dit voorbeeld nemen we de reisafstand Den Haag-Brussel, dat is 180 km. Stel je doet dat eens per week heen en dan weer terug dus 80 ritten per jaar. Dat pakt dan zo uit: kilometervergoeding € 7.056, reisduurvergoeding    € 12.160 en afstandsvergoeding € 5.920, totaal dus € 25.136. Eigenlijk zijn de reisduur- en afstandsvergoeding ook gewoon persoonlijk inkomen en het is vreemd dat dit wordt vergoed als iemand al salaris krijgt en in Brussel presentiegeld.
– Een parlementariër mag per maand € 21.209 (per jaar € 254.408) besteden aan persoonlijk personeel, zoals secretaris, personal assistent, etc. De indruk bestaat dat hiervoor vaak worden ingezet familieleden, zoals echtgenote of kinderen. Aan familieleden uitbetaalde salarissen horen eigenlijk ook wel tot het persoonlijk inkomen van de gekozene.
– De pensioenopbouw is dan nog 3,5% per jaar en dat is niet onredelijk dunkt mij en ook de wachtgeldregeling lijkt niet vreemd.

Dit alles bij elkaar leidt tot een totaal-generaal aan jaarlijkse kosten per Europarlementariër van € 477.780. Er zijn 750 europarlementariërs, dus we praten over € 358.355.000 per jaar alleen aan het parlement. Dat staat los van het aan de parlementariërs beschikbaar zijnde luxe wagenpark (met chauffeur) in Brussel, de kosten van de overige  bestuurders en ambtenaren, huisvesting Brussel voor 3 weken per maand, de kosten van het 3 weken per maand leegstaande 2e hoofdkantoor in Straatsburg, de maandelijkse verhuiskosten daar naar toe en er zullen nog wel wat kleine kosten zijn die ik nu over het hoofd zie.

De vraag is of je die kosten per parlementariër kunt uitleggen aan de gewone EU-burger zonder dat zij het gevoel krijgen dat hier sprake is van een decadente elite. Ik verwacht niet dat dit lukt.

 

Fraude en discriminatie

Gepost op door
Beantwoorden

Vast staat inmiddels dat bepaalde groepen in onze samenlevering misbruik maken van uitkeringen. Gemeenten moeten letten op bijstandsuitkeringen en het UWV op onder meer WW-uitkeringen. Naast Nederlandse Nederlanders blijken Turkse Nederlanders grootschalig met de bijstand te frauderen en onze Poolse EU broeders met de WW.

Volgens de berichten zou het gaan om ruim 10.000 Turken en krap 10.000 Polen. Als we er van uitgaan dat het bij de bijstand gaat om rond € 1.000 per maand en bij de WW laten we zeggen om € 1.500 per maand dan zou de fraude maandelijks gaan om € 25 mln en dus per jaar om € 1.3 miljard.

Zowel gemeenten als UWV komen er om hen moverende redenen niet toe hier aandacht aan te besteden en gaat dit al jaren zo voort. Het einde komt dus ook niet in zicht. Daar waar handhaving nog wel geldt voor Nederlandse Nederlanders geldt die niet voor beide andere hiervoor genoemde groepen. Het niet bestrijden van een fraude van dergelijke omvang gaat ten koste van de kwaliteit van ons sociale vangnet en bijvoorbeeld discussies over de noodzaak van voedselbanken doen dan wat vreemd aan. Er lekt dus een substantieel bedrag voortdurend weg wat anders gebruikt had kunnen worden voor de inkomensverbetering van de zwakkeren in onze samenleving. In onze samenleving ervaar ik steeds meer dat als je commentaar hebt op zaken die nieuwe Nederlanders raken er vanuit een bepaalde, inmiddels brede hoek, onmiddellijk discriminatie of zelfs facisme wordt verondersteld. Ik sluit dat dus ook niet uit in het geval van het bespreekbaar maken van de hiervoor geschetste fraude met uitkeringen. Mijn gelijk op dit punt blijkt onder meer uit gerechtelijke uitspraken. Ingegeven door ons onbegrensde gevoel voor correctheid merkte de rechter onderzoek in Turkije naar fraude aan als discriminatie.

Ik vraag mij toch af waarom onze nieuwe landgenoten of Poolse EU genoten niet mogen worden aangesproken om hun misdragingen en er in feite sprake is van positieve discriminatie. Het is de burger niet meer te verkopen en het is niet vreemd dat de kloof tussen burgers en bestuurders (lees: politiek en rechtelijke macht) steeds groter wordt.

Hier ligt een rol voor de linkse politieke partijen, die het vorenstaande moeten bestrijden en dan mede met inzet van de vrijgekomen middelen uit de dividendbelasting besparing tenminste de aangekondigde BTW verhoging op primaire levensbehoeften ten nadele van de zwakkeren in onze samenleving moeten voorkomen.

Klimaat Alarm

Gepost op door
3

Het behoeft geen betoog dat je als een goed huisvader(moeder) omgaat met je omgeving en dat we ons doorlopend moeten inzetten om ons (leef)milieu te beschermen. Dit ongeacht alle voor- en tegenargumenten over zaken als opwarming aarde. De aarde is ons huis en daar ga je fatsoenlijk mee om.

Maar de vraag blijft hoe het nu echt zit met het milieu. Milieugroeperingen en politiek confronteren ons doorlopend met doem scenarios en verwijzen daarbij naar onderzoeksrapporten en verklaringen van wetenschappers. En dan weet ik het ineens niet meer zo. Hoe betrouwbaar zijn onderzoeksrapporten, wie zijn de opdrachtgevers en wat wil men er mee aantonen. Niet lang geleden lekte nog uit dat onze overheid onderzoeken liet uitvoeren en vooraf de gewenste uitkomst dicteerde aan de onderzoekers. Dat gebeurt dus. En dan de wetenschappers. Veel wetenschappers ondersteunen de doem scenarios, ik begrijp van Leon de Winter dat wel 97% van alle klimaatwetenschappers zich grote zorgen maakt.

In zijn column van woensdag 17 oktober 2018 in De Telegraaf besteedt Leon de Winter hier aandacht aan. Onder meer geeft hij aan dat een onderbouwing van die 97% volledig ontbreekt. Hij vindt het opmerkelijk dat klimaatwetenschappers die een andere mening hebben dan de doemdenkers nergens een podium krijgen en dus niet gehoord worden. Waarom is dat zo, waarom gaat het niet om de feitelijke situatie? Waarom worden een erkend deskundige als Richard Linzen en gelijk gestemden niet gehoord? Het klimaat is in vele miljarden jaren voortdurend veranderd en dat telt niet meer omdat immers elke verandering nu wordt toegerekend aan ons mensen. Hoe objectief kan over CO2 worden gediscussieerd als je daar de enorme groei van de CO2 uitstotende mensen in de laatste 150 jaar niet eens noemt. Formeel is de CO2 uitstoot door mens en dier van beperkt belang zegt men, maar gelet op de enorme toename van mensen en dieren is dat nog maar de vraag.

Wat de zaken verder vertroebelt is dat milieu activisme inmiddels big business is, neem nu Al Gore bijvoorbeeld. De politiek is inmiddels ook geïnfecteerd met het klimaatvirus en dus moeten er grote maatregelen komen. Het zittende kabinet gaat in de komende jaren vele miljarden investeren om grip te krijgen/houden op het klimaat zonder dat echt wetenschappelijk vaststaat of dat kan lukken. De rekening wordt betaald door de burger, want meebetalende ondernemers verhalen het weer op de consument.

Het is een goed besluit om langzaam afscheid te nemen van fossiele brandstoffen, zoals ook Leon de Winter in zijn column aangeeft. Maar daarin moeten onze bestuurders objectief optreden en zich niet laten leiden door de belangen van multinationals en oncontroleerbare meningen van milieugroepen.